Fatih Camii

Yatarken yerde ilhâdıyle haşr olmuş sefil efkâr, Yarıp edvârı yükselmiş bu müdhiş heykel-i ikrâr, Siyeh reng-i dalâlet bir bulut şeklinde mâzîler, Civârından kaçar, bulmaksızın bir lâhza istikrâr; Ziyâ-rîz-i hakîkat bir seher tavrında müstakbel, Gelir fevkınden eyler sermedî binlerce nûr îsâr. Derâgûş etmek ister nâzenîn-i bezm-i lâhûtu: Kol açmış her menârı sanki bir ümmîd-i cür´etkâr! O revzenler, nazarlardan nihan dîdâra müstağrak, Birer gözdür ki sıyrılmış önünden perde-i esrâr. Bu kudsî ma´bedin üstünde tâban fevc fevc ervâh Bu ulvî kubbenin altında cûşan mevc mevc envâr. Tecessüd eylemiş gûyâ ki subhun rûh-i mahmûru; Semâdan yâhud inmiş hâke, Sînâ-reng olup, Dîdâr! Tabîat perde-puş-i zulmet olmuş, hâbe dalmışken, O, gûyâ kalb-i nûrânîsidir leylin, durur bîdâr. Evet bir kalbdir, bir kalb-i cûşâcûş-i âşıktır, Ki cevfinden demâdem yükselir bin nâle-i ezkâr. Nümâyan cebhesinden Sadr-ı İslâm´ın meâlîsi: O sadrın feyz-i enfâsıyle gûyâ bir yığcn ahcâr, Kıyâm etmiş de, yükselmiş de bir timsâl-i nûr olmuş. Nasıl timsâl-i nûr olmaz? Şu pek sâkin duran dîvâr, Asırlar geçti hâlâ bâtılın pîş-i hücûmunda, Göğüs germektedir, bir kerre olsun olmadan bîzâr: Bu bir ma´bed değil, Mâ´bûd´a yükselmiş ibâdettir; Bu bir manzar değil, dîdâra vâsıl mevkib-i enzâr. Semâdan inmemiştir, şüphesiz, lâkin semâvîdir: Zemînî olmayan bir cilve-i feyyâzı hâvîdir. *** Bir infilâk-ı safâdır ki yâr-ı cânımdır, Sabâhı pek severim, en güzel zamânımdır. Ridâ-yı leyli henüz açmamıştı dest-i semâ; Sabâ da hâb-ı sükûndan ayılmamıştı daha, Fezâ yı rûhda aksetti, es-salâ perdâz Müezzinin dem-i mahmûru, bir hazîn âvâz. İçimde cûş ederek lücce lücce istiğrâk, Ezânı beklemez oldum; açılmadan âfâk, Zalâmı sîneye çekmiş yatan sokaklardan Kemâl-i vecd ile geçtim. Önümde bir meydan Göründü; Fâtih´e gelmiştim anladım, azıcık Gidince, ma´bede baktım ki bekliyor uyanık! Sokuldum artık onun sîne-i münevverine, Oturdum öndeki maksûreciklerin birine. Fezâ-yı ma´bedin encüm-nümâ meşâ´ilini, O lem´a lem´a dizilmiş ziyâ kavâfilini Görünce geldi çocukluk zamanlarım yâda... Neler düşündüm o sâ´atte bilseniz orada! Sekiz yaşında kadardım. Babam gelir: "Bu gece, Sizinle câmi´e gitsek çocuklar erkence. Giderseniz gelin amma namazda uslu durun, Merâmınız yaramazlıksa işte ev, oturun!" Deyip alırdı beraber benimle kardeşimi. Namâza durdu mu, hâliyle koyverir peşimi, Dalar giderdi. Ben artık kalınca âzâde, Ne âşıkane koşardım hasırlar üstünde! Hayâl otuz sene evvelki hâli pîşimden Geçirdi, başladım artık yanımda görmeye ben: Beyaz sarıklı, temiz, yaşça elli beş ancak; Vücûdu zinde, fakat saç, sakal ziyâdece ak; Mehîb yüzlü bir âdem: Kılar edeble namaz; Yanında bir küçücek kızcağızla pek yaramaz Yeşil sarıklı bir oğlan ki: Başta püskül yok. İmâmesinde fesin bağlı sâde bir boncuk! Sarık hemen bozulur, sonra şöyle bir dolanır; Biraz geçer, yine râyet misâli dalgalanır! Koçar koşar duramaz, âkıbet denir "âmîn" Namaz biter: O zaman kalkarak o pîr-i güzîn, Alır çocuklar, oğlan fener çeker önde, Gelir düşer eve yorgun, dalar pek âsûde Derin bir uykuya... Derken bu hâtırât-ı lâtîf Çekildi aslına, artık hakîkatin o kesîf Likâsı başladı karşımda cilve eylemeye; Zaman da kalmadı zâten hayâli dinlemeye: Sağım, solum, önüm, arkam huşû´a müstağrak Zılâl-i âdem iken, bir sadâ bülend olarak, O kâinât-ı huzu´u yerinden oynattı; Fezâ-yı mahşere döndürdü gitti eb´âdı! Sufuf ayakta müselsel cibâl-i velveledâr Gibiydi. Her birisinden duyuldu sîne-fıkâr, Birer enîn-i tazarru ; birer niyâz-ı hazîn, Ki kalb-i rahmeti sızlattı şüphesiz o enîn! Eğildi sonra o dağlar Huzûr-i İzzet´te; Göründü sonra o dağlar zemîn-i haşyette! İnayetiyle Hudâ kaldırınca her birini, Semâya doğru o dağlar da açtı ellerini. O anda koptu yüreklerden öyle bir feryâd, Ki rûhum eyliyecek tâ ebed o dehşeti yâd. Kesildi bir aralık inleyen hazin âvâz... Ne oldu Arş´a kadar yükselen o sûz ü güdâz? O çûş içindeki îman? Evet, hurûş ederek işte rahmet-i Subbûh, Bütün yüreklere serpildi kubbeden bir rûh: Rûh-i itmînan.